Het Verhaal: kon het daar nu godverdegodver eens afgelopen mee zijn? Eerst waren het de zich als ‘serieus’ afficherende opinietijdschriften en actualiteitenrubrieken geweest die ‘verhalen’ begonnen te ‘brengen’, in navolging van de pretentieloze dames- en meisjesbladen. Zie hier. Dagbladen waren gevolgd, in hun onstuitbare drang naar eenvormigheid waar de lezer naar heette te snakken. ‘Het verhaal van James’. ‘Het ultieme verhaal’. ‘Het verhaal van een munt’. Zonder uitzondering was het gebleken te gaan om een lullig stukje of scènetje dat de kwalificatie ‘verhaal’ net zo waard was als een gesprek met S. Kockelman het predikaat ‘interview’.
Inmiddels nam je jezelf als politicus niet meer serieus als je geen ‘verhaal’ had – wat dezer dagen een ware verhaalmoeheid opriep bij iedereen met krant, tv of internet. Eenieder had een ‘beter verhaal’ dan de ander. Een ‘eerlijker verhaal’. Een ‘realistischer verhaal’. Een ‘kindvriendelijker verhaal’. ‘Een eigen verhaal’. Of, erger nog – met bepaald lidwoord: ‘het eerlijke verhaal’, ‘het betere verhaal’, ‘het verhaal dat de mensen begrijpen’, en ‘het hele verhaal over Europa’. Eerlijker, beter, begrijpelijker en vollediger kón eenvoudigweg niet. Ze zeiden het immers zelf. Het ‘verhaal’, met die suggestie van groots- en meeslependheid, was zo’n beetje geworden wat Buisman was voor de koffiebranche: surrogaat dat niets kostte, nergens naar smaakte, en dat je gasten elke dag voorschotelde. En het wonderlijke was: iedereen slikte het voor zoete koek.
Dat vertellen van ‘het verhaal’ weerspiegelde niet alleen de teloorgang van het taboe ‘never talk strategy’. Dat je de term in de wandelgangen bezigde, of met collega-partijtijgers afsprak een bepaald ‘verhaal’ te vertellen – alla. Maar dat verhaal dan vervolgens en plein public schaamteloos als zodanig aankondigen, dat was de schaamte volledig voorbij, dan wel de ultieme zege der fantasieloosheid. Wat kwalijker was wist de Taaldokter niet, in elk geval werd dat ‘verhaal’ vervolgens meestal niet eens ‘verteld’.
Vandaar zijn doffe woede, gevoed door de vrees binnenkort nog slechts loodgieters in de kruipruimte te krijgen die ‘het echte waterpomptangverhaal’ vertelden, adviseurs te bezoeken die ‘het beste hypotheekverhaal’ ‘hadden’ en brood te bestellen dat ‘het authentieke meergranenverhaal’ te berde bracht.
En vastberaden iedere politicus die het woord ‘verhaal’ de komende dagen nog in de mond zou nemen in het stemhokje met luide stem zijn definitieve, oorspronkelijke kiezersverhaal te vertellen, verslikte de Taaldokter zich bijna in een slokje lauw koffieverhaal.
