‘Op u’, juicht het kartonnen standaardje de taaldokter vanaf de bar toe.Volgt de imperatief ‘Geniet…’, waarna: ‘Terecht.’ Het is dus terecht dat we moeten genieten? Of wordt bedoeld: ’terecht dat u geniet’? De Taaldokter is niet bijster gesteld op dergelijke kwalificaties. Ze doen hem denken aan politici die het zelden nog over ‘mensen’, ‘burgers’ of ‘volk’ hebben, maar steevast reppen van ‘de belastingbetalers’ en ‘alle hardwerkende mensen’, soms zelfs ‘eenvoudige, hardwerkende mensen.’ Alsof dat een verdienste is, in plaats van een bitter lot.
Vervolgens vertelt de tekst van alles wat je niet wilt weten, ondanks de suggestie dat niet te doen: over de ‘rijke historie’, de liefde voor het brouwen, en ‘aandacht’ voor niet alleen grondstoffen, maar ook ‘onze prachtige omgeving’ (zou je dat terug proeven in dit ‘eigenzinnige speciaalbier’?) – ja, zelfs voor elkaar! Da’s mooi. Maar wat voor aandacht dan, en voor wie?
Dat doet er niet toe, inderdaad. Want weet de Taaldokter wat het is? Je moet gewoon ‘jezelf zijn’. ‘Het mooiste wat je kunt zijn’. Zeggen ‘de mensen van de Gulpener Bierbrouwerij’. Dat we weten dat er niets mechanisch gebeurt daar. Dat het echte mensen zijn. Net als u en ik. Gebracht met een aplomb alsof men het zelf heeft bedacht. Alsof je iets anders kunt zijn. Maar niet voor niets luidt het spreekwoord: al draagt een aap een gouden ring, hij is en blijft een lelijk ding. Die aap dus, niet die ring. Dat ‘eigenzinnige speciaalbier’ moet dus wel lekker zijn.
De Taaldokter wordt zo moe van dergelijk ronkend gereutel. Waar zijn toch de bedenkers gebleven van pakkende slogans als ‘Bier zoals bier bedoeld is’, ‘Blij met bier uit blik’ (het verhaal gaat dat de oude Heineken daar zelf achter zat), en vooral: ‘Man, dit is uw bier’?
Het is drinkbaar, daar is alles mee gezegd. Terecht.
