De enkele maanden lopende campagne ‘Vind jouw mooi’ van webwarenhuis Fonq roept hier en daar vragen en irritatie op (en zal dus wel effectief zijn). Het is echter niet de vermeende spelfout die het opvallendst is aan de campagne.
‘ Vind jouw mooi’… Het bedrijf zelf voelde zich blijkbaar toch genoodzaakt enige toelichting te geven, en dat doet het op nogal schoolse wijze: je vraagt je af of dat mensen tevreden stelt die uit ergernis bij die uitleg terecht zijn gekomen. Maar daarom gaat het hier niet.
In het oog springt wel het door de formulering gesuggereerde verband tussen bezittelijke voornaamwoorden en het uitdrukken van iets persoonlijks (‘het is een persoonlijk voornaamwoord, dus het richt zich op persoonlijke smaak’). Ook daarom gaat het niet.
Het opvallendst is dat in het quasi-lexicografische lemma ‘mooi’ het zelfstandig naamwoord een de-woord is. Gevoelsmatig ligt een het-woord meer voor de hand, naar analogie van bijvoorbeeld ‘het schoon’. Maar nee: Fonq kiest voor ‘Zijn mooi is anders dan die van haar, of die van mij.’ De mooi. Je gaat ervan uit dat daarover is nagedacht, door het ’team gepassioneerde professionals dat staat voor creativiteit, kwaliteit en betrouwbaarheid’ van Lukkien, het bureau dat de campagne bedacht. Deze mooi? Wat zou de gedachtegang zijn geweest? We kunnen wel een kinderlijk lesje spelling op de site zetten, maar ‘het mooi dat’ pikken mensen niet? Die mooi?
Het lijkt erop. En zo rukt ook in de reclamewereld de taal zonder kloten – of zonder tieten, for that matter – op. Niet dat de taal ‘onzijdiger’ wordt, maar wel dat de ‘mannelijke’ en ‘vrouwelijke’ verwijswoorden het van de ‘onzijdige’ winnen: nog slechts ‘die’ en ‘deze’ gebruiken, in plaats van bijvoorbeeld ‘dit’, ‘het’ of ‘dat’. Wat ook een vorm van geslachtsloosheid is.
Zomaar een zinloze ergernis, geboekstaafd om de vrees te overschreeuwen dat we op weg zijn naar niet alleen één verwijswoord, maar ook één lidwoord – en eigenlijk het liefst ook één zelfstandig naamwoord. Met veel plaatjes en geluid.
One thought