Je denkt dat het op een gegeven moment wel ophoudt, of dat je er zelf immuun voor wordt, murwgebeukt door de stroom absurditeiten die de menukaartenschrijvers over je uitstorten, maar soms vlamt toch weer die vertrouwde blinde woede op: de stompzinnige spaties, de zinloze aanhalingstekens, de dikdoenerige onzin…
De kaart van café-restaurant Stanislavski in Amsterdam.
Het begint al met ‘dag kaart’. Dahag, kaart!
Dan: ‘buffel mozarella’ op een ‘“boterham”’; hoezo? Is dat soms geen echte boterham? Wat is het dan? Vervolgens: ‘”filet americain”’ – ja, geen echte filet dus hè, maar “filet”. Bij de soep komt een ‘krokante “focaccia”’ – zo noemen wij dat dan hè, “focaccia”. Idem, mutatis mutandis, voor ‘”Croque Monsieur”’ en “Het Vlaamsch Broodhuys”’. Wat is eigenlijk de bedoeling van die kaart? Nietsvermoedende klanten raadseltjes opgeven?
Dan is er ‘zwarte pepermayonaise’; zozo, zwarte mayo – nou, laten we eens gek doen. En: ‘Serrano ham’; ja, als het ‘gerookte zalm’ is, zal het ook wel ‘Serrano ham’ zijn. Je kunt ook kiezen voor ‘3 kleine, 100 % rundvlees gegrilde hamburgers’, ‘brioche broodjes’, ‘ansjovis dressing’, ‘Gruyère kaas’, of natuurlijk de ‘maaltijd salade’. Tot slot zijn er dan ‘Chocolade, Citroen, Peren of Appel gebak…
Spaties, aanhalingstekens, kapitalen, je doet maar wat, het gaat erom dat het er een beetje mooi uitziet, net zoals de gerechten zelf. En als ze het nu consequent deden, maar nee hoor: ‘“Caesar Salade”’ met ‘Romaine sla’, maar ‘salade “Nicoise”’ met ‘kropsla’; ‘chocolade dessert’ naast ‘chocolademousse’, en ‘”Cheese-cake”’ krijgt ineens een koppelteken. Er valt werkelijk geen lijn in te ontdekken, en vermoedelijk ziet zo’n menubakker die ook niet. Maar natuurlijk wel heel correct ‘paddenstoelen’ schrijven… Eten en ambiance waren navenant.
