In korte tijd hoorde de Taaldokter twee mensen het werkwoord ‘escaleren’ gebruiken op hem nog onbekende wijze: met een lijdend voorwerp. Het gebeurde in zinnetjes als ‘Ik escaleer dat naar mijn manager’ en ‘Anders escaleren we de zaak’.
Hij deinsde onwillekeurig achteruit, want hoewel de bedoeling duidelijk was (‘Ik ga dit hoog spelen’) impliceerde dat ‘escaleren’ een moedwillige keuze voor buitenproportionele consequenties, en daar is hij geen voorstander van.
Daarnaast stond de subversiviteit die uit de zinnen sprak hem niet aan. Maar vooral was het toch de suggestie dat de spreker de macht bezat om zaken niet ‘uit de hand te laten lopen’ maar zélf te ‘escaleren’, die hem tegenstond. Bijna net zo sterk als mannen die geen auto ‘hebben’ of ‘erin rijden’, maar minzaam zeggen ‘Ik rijd een Porsche’ – zichzelf daarmee afschilderend als heersers van het asfalt die met losse teugel wederspannige voertuigen de hunne maken.
