Hoog op de lijst dodelijk vermoeiende uitdrukkingen: ‘maatschappelijke verantwoordelijkheid nemen’. Minister E. Schippers over een kwestie die – mede door die terminologie – even saai werd als de uitdrukking zelf: ‘Alle partijen nemen hun maatschappelijke verantwoordelijkheid.’
Het zijn niet alleen overheden die zich graag begeven in de echoënde put van de maatschappelijke verantwoordelijkheid – bedrijven menen ook allerlei vanzelfsprekendheden in plannen en rapporten te moeten vatten in soortgelijke termen, omdat ze ‘midden in de samenleving staan’ (Albert Heijn) of ‘een grote maatschappelijke impact willen hebben’ (Deloitte). Iedereen, van ziekenhuizen tot banken, heeft een ‘maatschappelijke verantwoordelijkheid’. En daar moet je goed ‘handen en voeten aan geven’, want ‘vertrouwen komt te voet, maar gaat te paard’.
Geef je wel eens iets aan een ‘goed doel’? Dan neem je je ‘maatschappelijke verantwoordelijkheid’. Verkoop je volkorenbrood? Idem. Houd je je aan een ISO-richtlijn? Dito. Gewoon je gezonde verstand gebruiken door slim te ondernemen heet nu ‘maatschappelijk verantwoord’. Daarmee is dat net zo’n hol begrip geworden als het verwante ‘duurzaamheid’.
Mensen die zeggen dat ze hun ‘maatschappelijke verantwoordelijkheid’ nemen, doen de Taaldokter altijd denken aan Gerard Reve, die het had over zijn ‘volksgezondheid’.
