Ineens flapte de Taaldokter het er venijnig uit: ‘Vreet je spijt!’ – zo’n beetje bedoeld als het Amerikaans-Engelse ‘eat your heart out’, enigszins naar analogie van ‘swallow your pride’. Niemand die hem begreep. Dat was toch een uitdrukking, ‘spijt vreten’? Nee hoor, werd hem verzekerd – integendeel bijna.
Enfin: waar had hij dat dan toch gehoord? Want dat dat het geval was, stond vast.
En toen schoot het hem ineens te binnen: bij de fijnste dichteres van het Nederlandse taalgebied: F. ten Harmsen van der Beek. Hierbij dus, want zij kan onmogelijk voldoende worden geciteerd.
En dat ‘vreet je spijt’ houdt hij erin.
