Kunstbullshit XL

De kunst op het onder meer door een vastgoedontwikkelaar en een biermerk gesponsorde Big Art in Amsterdam (‘XL kunst’) wordt nauwelijks toegelicht. Maar waar dat wél gebeurt, wordt  volop ‘bevraagd’, ‘onderzocht’, ‘verwezen’  en ‘geadresseerd’. Kunstbullshit XL.

 

 

 

 

Een ‘beroepspraktijk’ die ‘zich richt’ op iets, dat is al een formulering die argwaan oproept. Als dan het object van die ‘gerichtheid’ een ’transformatie’ blijkt te zijn, is het oppassen geblazen. Afgezien van dat hip-Vlaamse ‘dagdagelijks’ (dat gewoon ‘dagelijks’ betekent – en dus niets toevoegt), valt op dat daarbij grenzen worden ‘onderzocht’ en ’thema’s’ worden ‘geadresseerd’. In combinatie met de tik- en spatiefoutjes, die een nare nonchalance verraden, is dit genoeg om in woede te ontsteken. De formuleringen, die kunstenaars beschrijven als een soort onderzoekers of activisten,  zijn verworden tot huiveringwekkende clichés, enerzijds door hun inhoudsloosheid, anderzijds door de uitgekauwde, op niets gebaseerde suggestie dat het een pre is als  kunstenaars wat dan ook ‘onderzoeken’  dan wel ‘adresseren’.  Kunstenaars zouden eens kunnen beginnen met iets moeilijks heel goed doen.

Maar goed, we waren er nog niet: de kunstenaar in kwestie ‘verwijst’  natuurlijk ook. Impliciet, wel te verstaan – hoe we dat moeten begrijpen wordt wijselijk in het midden gelaten. Ja, we weten dat Icarus’ vleugels met was vastzaten, maar allemachtig zeg, het gebruik van eenzelfde materiaal  meteen  een Verwijzing noemen, kan dat eens ophouden? (‘Met het gebruik van marmer in de nieuwe badkamer verwees de tegelzetter subtiel naar Michelangelo.’)

Inmiddels lijkt ook bij de bijschriftschrijver het besef post te vatten dat het allemaal niet zo veel om het lijf heeft misschien, en deze besluit om dan maar preventief alle registers open te trekken – de tactiek van de verschroeide aarde: de kunstenaar probeert ‘ons hedendaags begrip van afval, kunst en leven opnieuw te bevragen’.  Jaha: afval, kunst én leven. Mag ’t een onsje meer zijn? Nou ja, hij probéért dat dus, hè…  En dat is dus een kwestie van tijdens dat transformatieproces naar ‘autonoom kunstwerk’  ‘opnieuw coderen, valideren en animeren’.

Enfin. Begrip bevragen. Afval valideren. Vormbeheersing onderzoeken. Thema’s adresseren. Dat het allemaal resulteert in een volslagen oninteressant kunstwerk – al dan niet geslaagd in het streven van zijn maker naar ‘artistieke verzoening tussen concept, materie en activisme’ – is het punt niet. Dat dit soort on-taal ook afstraalt op geslaagde werken wél. En dat je als liefhebber zo’n scribent geen factuur voor flauwekul kunt sturen, da’s jammer XL.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *