Culturele coronaclichés

Waarom je zo diep moet zuchten als managers aan het woord zijn? Omdat ze zichzelf en hun organisaties even fantasie- als schaamteloos op de borst kloppen zonder échte argumenten. En in deze tijd al helemaal, want is corona een excuus voor álles.

‘Snakken naar cultuur’
Geen cultuurgoeroe, kunstbobo, ‘creatief’ of ‘maker’ die het níet doet: elkaar zeer luid nazeggen dat als deze coronatijd íets heeft aangetoond, het toch wel de onmisbaarheid is van  – vink maar aan – de dans, het toneel, het theater, het museum, de literatuur, de boekwinkel, de galerie, et cetera ad infinitum. O, want ‘we’ ‘smachten’ naar die voorstelling, ‘we’ ‘snakken’ ‘natuurlijk’ ‘allemaal’ naar dat optreden, ‘we’ hebben zo een mateloos verlangen naar alles wat zij doen en zijn en maken en representeren, dat houd je gewoon niet voor mogelijk.

Idioom waarbij niemand vragen stelt
Ze deden dat altijd al, zoals alle managers dat ergens leren:  de grijze muizen die hun kantoren, scholen en bedrijfsterreinen bevolken opschepen met kinderlijke kwalificaties als ‘kanjers’, ’toppers’ en ‘bikkels’. Het goede werk van een enkeling confisqueren met termen als ‘samen’, ‘met z’n allen’ en ‘natuurlijk niet alleen’. En, en passant, zonder enige onderbouwing de noodzaak van hun eigen bestaan onderstrepen met woordjes als ‘natuurlijk’ en ‘vanzelfsprekend’ en groteske beweringen over de behoeften van hun publiek, klanten, studenten en andere medeburgers. Inmiddels heeft dit geleid tot een idioom waarbij niemand meer vragen stelt, dat men gedachteloos van elkaar overneemt, dat de pers klakkeloos nabauwt, maar dat volslagen betekenisloos is geworden.

De nieuwe directeur van Stichting de Theaterdagen, Tobias Kokkelmans zegt bijvoorbeeld in Het Parool dat deze tijd ‘duidelijk heeft gemaakt hoezeer het publiek het theater mist en nodig heeft’. Is dat zo? Hoe dan? Waaruit blijkt dat? Wat is ‘nodig hebben’? Ook zou het – lichte huivering – ‘maatschappelijk draagvlak’ van cultuur en theater ‘enorm’ zijn toegenomen. Best mogelijk, maar hoe meet je dat dan eigenlijk? Clichés, geen argumenten
Het is gratuite praat: je vervangt enkele woorden en er verschijnt een tegenovergestelde boodschap. In alle fantasieloosheid en schaamteloosheid even pijnlijk als het strooien met nauwelijks gedefinieerde begrippen als inclusiviteit en diversiteit in deze sector. Schaamteloos omdat elke vorm van bescheidenheid ontbreekt, én vanwege die fantasieloosheid: er zijn vast deugdelijke, inhoudelijke argumenten om geld,  goodwill en publiek te trekken. Maar als je daar niet niet beter je best voor doet, en je verschuilt achter deze culturele coronaclichés, verdien je dat eigenlijk niet.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *