In de sympathieke Amsterdamse galerie W139 las de Taaldokter het bovenstaande. Hoe knipogend en tongue-in-cheek de opzet van de expositie ook mocht zijn, de indruk vatte post dat deze tekst wel degelijk serieus bedoeld was. En dan zie je toch ineens weer met frisse moed de platgetreden paden bewandeld worden, de oorverdovende clichés uit de kast getrokken worden, en de nietszeggendheid verheven worden tot norm.
‘Spelen met’ is altijd eng als het niet gaat om kinderen, en zeker in verband met kunstenaars; ‘spelen met verwachtingspatronen’, of, zoals in dit geval, ‘spelen met kwaliteiten zoals verwachting, genialiteit en dilettantisme’ is ronduit angstaanjagend. (Al was het maar vanwege de kwalificatie van ‘verwachting’ als ‘kwaliteit’.)
We gaan even voorbij aan de onterechte apostrof in ‘Faber’s’ en ontmoeten weer eens de term ‘vehikel’. ‘Middelen’ en ‘methoden’ zijn de kunstbeschouwing te simpel; daar gebruikt men ‘vehikels’ – zoals de Amerikaanse cop niet in een car rijdt maar in een police vehicle (en zijn Nederlandse evenknie in een ‘dienstvoertuig‘). Een vehikel, nota bene, ‘om los te komen van hun eigen psychologie’.
En natuurlijk wordt er ‘blootgelegd’; hier de ‘voyeuristische verwachtingen van de kijker’.
Enfin. De Taaldokter blijft hopen op een geslaagde grap, en kreeg in elk geval een glimlach op de lippen bij het lezen van het afsluitende citaat. Nu maar hopen dat de mensen niet denken dat dit de Taaldokter is die doet of hij Taaldokter is, spelend met het verwachtingspatroon van mensen die dan denken dat hij het niet zelf is, maar iemand die hem nadoet.
