De Taaldokter was er al voor gewaarschuwd: ook over de zuidgrens wordt driftig gegrossierd in kunstspeak. Het overigens prachtige gebouw van het Museum aan de Stroom (MAS) te Antwerpen huisvest een idioot eclectische collectie die zo’n beetje alles behandelt, van menselijke temperamenten tot de Antwerpse haven. Het deed denken aan museumpjes in Braziliaanse provincieplaatsen die hun exposities onveranderlijk beginnen met de oerknal, om de bezoeker vervolgens urenlang tussen kartonnen schotten door te leiden langs de wandelstokken en pijpen van oud-burgemeesters, om ze ten slotte uit te laten komen bij een panaromafoto van de omgeving die je voor de deur live kunt zien.
Maar goed, prietpraat dus ook in Vlaanderen. Kunstenaars die hun onderwerp ‘benaderen’ – ‘als een banaal gegeven’. Daar kun je al uren over peinzen. Dat ze daardoor ‘ruimte scheppen voor reflectie’ maakt het er niet helderder op. Gelukkig ‘reiken’ ze wel ‘scherpe inzichten aan’. Hoe? Nou, bijvoorbeeld door ‘met hun blik het reliëf van oppervlakken af te tasten’. Of door ergens ‘acht op te slaan’, of ergens van ’te vertrekken’.
Benieuwd of ze bij het MAS ook De Standaard lezen.
