De Amsterdamse stadstoeter AT5 twittert: ‘De mooie violiste Janine Jansen is te horen in de Nederlandse speelfilm Süskind.’
Kijk, dat is nou verkapt seksisme. Niet: ‘de wereldberoemde’, ‘de geweldige’ of desnoods ‘de Amsterdamse’ – nee: ‘de mooie violiste’. Je kunt haar horen in die film, niet zien dus, maar: goed om te weten dat ze ‘mooi’ is.
Het valt al niet mee om mooi gevonden te worden; dit soort journalistiek suggereert ook nog eens dat je best aardig viool speelt ondanks je schoonheid. Ze had natuurlijk beter model kunnen zijn, of huisvrouw, zoals elke vrouw, maar omdat ze zo fraai oogt zien we dat gekke vioolgedoe even door de vingers.
Aan mannen refereren schrijvers van dit soort pulp anders – maar niet minder irritant: soundtracks zijn in hun idioom niet verzorgd door ‘de welgeschapen Ennio Morricone’, maar ‘door de oude meester’. F. Halsema noemen ze trouwens altijd ‘Femke’, maar M. Rutte ‘Rutte’. Lelijke journalistiek door lelijke schrijvers.
