Na de schietpartij in Alphen – een gebeurtenis van de categorie waaraan men zich altijd verplicht voelt tot vervelens toe iets toe te voegen als ‘de afschuwelijke tragedie’, ‘de dramatische gebeurtenissen’ of kortweg ‘het drama’ – sprak premier M. Rutte: ‘Nederland kijkt niet weg.’ Klonk goed: geen oogkleppen, heldere blik.
Toch riep het vragen op. Hoe deed je dat eigenlijk, ‘wegkijken’? En waarom had Nederland in vredesnaam zullen ‘wegkijken’? En zou ‘wegkijken’ niet knap lastig zijn geweest, gezien de overvloedige media-aandacht – zo je het al had gewild? Dat ‘niet wegkijken’, dat was een verdienste, zo moest uit de woorden van Rutte blijken.
Goed, nabestaanden en overlevenden leken niet afkerig van alle ‘niet-wegkijkende’ landgenoten – maar het had onmiskenbaar iets voyeuristisch. En het is tamelijk gratuit, de bevolking ermee complimenteren dat zij iets niet heeft gedaan wat ook in het geheel niet voor de hand lag. Of had de ‘premier van alle Nederlanders’ soms massaal ‘wegkijkende’ burgers verwacht? De volgende keer misschien toch maar een betrouwbaar cliché uit de la ‘meeleven’ trekken.
