De manier waarop mensen zichzelf omschrijven in hun beknopte ‘Twitterbiografietjes’ is soms veelzeggend van nietszeggendheid. Een beetje het ‘goede glas wijn’ uit de contactadvertentie. Neem de tekst van de onlangs tot het PvdA-fractiebestuur toegetreden J. Monasch: ‘Toekomstgerichte politiek, verschil maken en aanpakken. Kiezen voor hardwerkende en zorgzame burgers.’
‘Toekomstgerichte politiek’: nee, op het verleden gerichte politiek, daar zaten we op te wachten!
‘Verschil maken’: jaja: als je ‘verschil maakt’ ben je goed bezig. Net zoals ‘anders’ zonder uitzondering positief is. Zie ook hier.
‘Aanpakken’: welja: iets wat per definitie ongewis is vooral een concreet aura verlenen. Ronkende, verbale cosmetica. Suggestie van handen uit de mouwen, kolenschoppen, en dokwerken – veelal resulterend in een PvA (Plan van Afwachten) of PvodRz (Plan van op de Reet zitten). Zie ook hier.
‘Kiezen’: niet ’twijfelen’! ‘Kiezen’ is goed, want weloverwogen en daadkrachtig. Verkeerde keuzes bestaan niet. – Maar wat betekent dat, ‘kiezen voor burgers’?
‘Hardwerkend’: fluks de al vijftig jaar uitgestorven Gewone Man opgegraven, de Zwijgende Nederlander, die altijd al de lul was, met zijn pet en zijn buik en zijn korte achternaam – en die door politici van links en rechts om nauwelijks op te helderen redenen consequent wordt getooid met het ultieme epitaaf ‘hardwerkend’.
Benieuwd of deze verbale visagist de PvdA weer opstoot in de vaart der volkeren.
