Er waart een undercover-spook door Nederland. Zijn naam is A. Stegeman, van het tv-programma Undercover in Nederland. Een confronterend programma.
Stegeman opereert in de traditie van illustere voorgangers als W. Fréquin en P. Storms. Hun tactiek: vermeende misdadigers net zo lang met camera en microfoon lastigvallen tot ze publiekelijk een bekentenis afleggen.
Stegeman heeft daar nu een woord voor gevonden: confronteren. Hij ‘confronteert’ wat af. Op samenzweerderige toon vertrouwt hij de kijker toe: ‘Daar loopt de veroordeelde pedofiel, op weg naar een veertienjarig meisje. Hij weet niet dat dat eigenlijk onze redacteur is. Straks ga ik hem confronteren.’
‘Nadat ik haar geconfronteerd had, wilde de oplichtster opeens niet meer praten.’
Confronteren. Maar waarmee dan? Dat doet niet ter zake bij Stegeman, de Grote Confrontator. Hij confronteert. Zonder voorzetselvoorwep. Heeft hij geleerd van Amerikaanse voorbeelden.
Confronteren. Klinkt krachtig, betekent weinig. Net als het programma. Het confronteert wel: met een zelfingenomen appel op ongearticuleerde onlustgevoelens en het gesundes Volksempfinden.