Plotseling wist de Taaldokter wat hem zo stoort aan het spreken van kansels en andere podia: het enjambement in de uitspraak der dominees en (andere) acteurs. Deze nuttige stijlfiguur wordt hier slechts gebruikt ter verhoging van het decorum, zonder enig inhoudelijk nut. Op gedragen en quasi-bedachtzame toon galmen:
‘Ik voelde mij eenzaam maar niet…
alleen’
of
‘van aangezicht tot…
aangezicht’
– niks dan interessantdoenerij. En nu hij er zo over kwam te denken: ook vele dichters bezondigen zich eraan.
