Onze Taal heeft ’t over Jan Modaal en Henk en Ingrid. Ik herinner me ook nog ‘Mien uit Appelscha’ van O. Ruding. Vooral echter dwalen de gedachten toch terug naar een gedicht van eigen hand, van lang geleden:
De krant schrijft: ‘De compensatie kan op haar vroegst worden uitbetaald…’ – niet ‘op z’n vroegst’. Offert de redactie een adequate uitdrukking op om genderpolitiek-correct naar het juiste woordgeslacht te verwijzen?
Ook het zogeheten spelalfabet moet er aan geloven: dat ‘reproduceert een wittemannennorm’ en moet dus ‘diverser’ , neolands voor: elke aberratie haar eigen hokje – maar verder zijn we erg tegen hokjesdenken. Dan liever meteen een Identiteitsalfabet!
Het gebruikvan algemene en tegelijk vreemd specifieke voorzetsels zoals ‘vanuit’, ‘rondom’ en ‘binnen’ verleent de spreker geen cachet, maar roept hooguit mededogen op.
Waarom je zo diep moet zuchten als managers aan het woord zijn? Omdat ze zichzelf en hun organisaties even fantasie- als schaamteloos op de borst kloppen zonder échte argumenten. En in deze tijd al helemaal, want is corona een excuus…
‘Geloof het slachtoffer’ is niet zo onschuldig als het klinkt. Het is een nobel klinkende, maar holle slogan, die gezonde twijfel diskwalificeert en ons rechtssysteem ontkent.
Een gedachtewisseling – een debatje, zo u wilt – over de ‘waarden voor een nieuwe taal’ in de culturele sector. Over dove kwartels en blinde vlekken. In Argus.