Ook het zogeheten spelalfabet moet er aan geloven: dat ‘reproduceert een wittemannennorm’ en moet dus ‘diverser’ , neolands voor: elke aberratie haar eigen hokje – maar verder zijn we erg tegen hokjesdenken. Dan liever meteen een Identiteitsalfabet!
Het gebruikvan algemene en tegelijk vreemd specifieke voorzetsels zoals ‘vanuit’, ‘rondom’ en ‘binnen’ verleent de spreker geen cachet, maar roept hooguit mededogen op.
Waarom je zo diep moet zuchten als managers aan het woord zijn? Omdat ze zichzelf en hun organisaties even fantasie- als schaamteloos op de borst kloppen zonder échte argumenten. En in deze tijd al helemaal, want is corona een excuus…
‘Geloof het slachtoffer’ is niet zo onschuldig als het klinkt. Het is een nobel klinkende, maar holle slogan, die gezonde twijfel diskwalificeert en ons rechtssysteem ontkent.
Een gedachtewisseling – een debatje, zo u wilt – over de ‘waarden voor een nieuwe taal’ in de culturele sector. Over dove kwartels en blinde vlekken. In Argus.
Over de kruiperige taal van verdachten van het vreselijke misdrijf van onvoldoende ‘diversiteit’ en ‘inclusiviteit’.
De cultuurwereld wordt gegijzeld door een ideologische taalmaffia. De gijzelaars zwichten karakterloos voor dwingelandij.
Gewoonlijk weldenkende lieden laten zich moreel gijzelen door de identiteitsmaffia en spreken in wezenloze verklaringen feilloos de bijbehorende newspeak.
Tijdens de inauguratie van de Amerikaanse president Joe Biden draagt modepoppetje Amanda Gorman haar gedicht The hill we climb voor. Het is het soort pathetische, eendimensionale kitsch dat onder dames van een zekere leeftijd doorgaat voor poëzie: tenenkrommende 4 mei-rijmelarij…