De Taaldokter werd overvallen door het onbehaaglijke gevoel iets gemist te hebben, toen plotseling in en om de politiek een uitdrukking opdook waar de pers weer eens geen antwoord op had, hoewel iedere spreker er zijn eigen bedoelingen mee leek te hebben. ‘Over je eigen schaduw heen springen’, of – iets minder kwiek – ‘stappen’. ‘Als we iets voor elkaar willen krijgen, moeten alle partijen over hun schaduw heen springen.’ Fraaie framing; het klonk in elk geval als iets waar je niet tegen kon zijn. Praktisch en multifunctioneel ook. Weerstanden? Even over de eigen schaduw heen springen mensen!
Maar welke schaduw dan toch: je ‘zwarte kant’, je hersenschimmen, je onafscheidelijke achtervolger, je veilige beschutting, een combinatie of iets geheel anders? Hoe vaker het te horen is, hoe vager het wordt; het doet denken aan op een straathoek omhoog gaan staan kijken, en binnen een mum van tijd een ook omhoog kijkende menigte om je heen verzameld hebben – naar niets. Te vrezen valt dat, als de nieuwe premier straks zegt dat zijn kabinet er is gekomen ‘omdat iedereen over zijn eigen schaduw is gesprongen’, begrijpend geknik en instemmend gehum zijn deel zal zijn. De Taaldokter bleef maar even in zijn eigen slagschaduw zitten tot het overwoei.
Zie ook het Als-scenario.