Steeds vaker te horen, bij wijze van ‘voorstellen’, ‘laten weten’, ‘in overweging geven’: ’tegen je aanhouden’. ‘Mag ik dit even tegen je aanhouden?’ Bij de luisteraar vat de illusie post zich behaaglijk tegen de warme woorden van de spreker te kunnen aanschurken. Lekker. – Maar dan volgt er gewoonlijk een als het universum zelf uitdijend verhaal, dat weinig te maken heeft met een concreet voorstel. De spreker swaffelt zijn gedachten, meningen en ideeën vrijelijk tegen je aan. Niet zelden ontaardt het in discussies volgens het patroon:
‘Mag ik dit even tegen je aanhouden?’
‘Maar laat me jou dan even dit meegeven.’
‘Dinges wilde ook nog iets aandragen dacht ik.’
‘Dat heeft ze net al aangegeven.’
Ook hier weer de suggestie van concreetheid door een ‘lichamelijke’ beeldspraak ter verbloeming van een oorverdovende vaagheid. ‘Mag ik u dit even door de strot duwen?’