De Taaldokter doet het niet vaak, zijn bevoegdheid als onbezoldigd veldwachter van de Taalpolitie gebruiken, maar soms is het nodig. Hij wees er al eerder op: sommige termen mogen niet. Verboden woorden. Taaltaboes ja. En nu las hij er weer één, en is de maat vol. Uit het digitale Parool (die krant die steeds meer een soort AT5 op papier wordt) van 7 januari, over metro’s die worden opgeknapt met kunst. Sympathiek initiatief, serieus artikel. En dan staat het er ineens, na de mededeling dat de opknapbeurt anderhalf jaar duurt en 1,15 miljoen euro kost, waarvan gemeente en GVB een groot deel betalen: ‘Ook onder meer het Amsterdams Fonds voor de Kunst en de Stadsregio Amsterdam hoesten geld op.’ Hoesten op. De Taaldokter moet iets wegslikken als deze intens smerige term wordt gebruikt in verband met geld. Hoe komt zo’n scribent er toch bij? Het slijk der aarde wordt uitgegeven, besteed, opgebracht desnoods, maar nooit meer ‘opgehoest’. De waanzin; financiers zijn geen geldautomaten. En al waren ze dat. Scheer je toch weg met je vieze beeldspraak. En nu opgerocheld!
