In Buitenhof sprak een docent Nederlands over ‘kennis en vaardigheden aanbrengen’. Laat de Taaldokter nu altijd hebben gesproken van ‘iemand kennis en vaardigheden bijbrengen’! Maar nee: eerst binde men de leerling terdege vast, dan brenge men de kennis en vaardigheden aan – in dunne laagjes, dat ze goed drogen.
Het kwam er koelbloedig uit en ’s mans tafelgenoten wekten de indruk dat ze ook niet raar zouden hebben opgekeken als hij had gesproken van ‘kennis en vaardigheden bevestigen’. De Taaldokter vermoedt een analogie met dat vreselijke ‘aandragen’, dat tegenwoordig zo graag wordt gedaan met bijvoorbeeld ‘oplossingen’. Misschien was dit ‘aanbrengen’ wel een halfbewuste samentrekking van dat ‘aandragen’ en ‘bijbrengen’ – waarbij het vermijden van dat eerste slechts kan worden toegejuicht, maar te vrezen valt dat het vermijden van ‘bijbrengen’ is ingegeven door de neiging niet te traditioneel of autoritair over te komen. ‘Kennis bijbrengen? En wie bent u dan wel? Aanbrengen zul je bedoelen!’ Of is dit alles nu projectie van de Taaldokter?
