Het woord ‘modern’ was vroeger modern. Nog niet zo heel lang geleden was het een veelgebruikt adjectief. Je kon een modern huis hebben, een methode kon modern zijn, je kon er een moderne levensstijl op na houden, et cetera. Deze tijd lijkt inmiddels al zo ver achter ons te liggen dat de Taaldokter zichzelf erop betrapte het als een vondst te beschouwen dat hij in een tekst iets ‘modern’ noemde.
Hoe dit komt is niet duidelijk. Het zal ermee te maken hebben dat het verwerpelijke, want zo langzamerhand volslagen betekenisloze begrip ‘innovatief’ zo’n onstuitbare opmars maakt – maar het lijkt er toch echt op dat het woord ‘modern’ zelf ouderwets is geworden. Ach, vroegher, thoen allesch beeter wasch…
