Knevel en Van den Brink van de EO spraken met een arts en een deskundige die het oneens met hem was over diëten. Zij noemden de arts daarbij zonder blikken of blozen ‘dieetgoeroe’. Zoals achttienjarige zang- en huppelmeisjes die drie minuten op tv zijn geweest ‘stijliconen’ worden genoemd, zo is iemand die een boekje over afvallen publiceert onmiddellijk ‘dieetgoeroe’. Begripsinflatie. Zo’n goeroe kun je achter elke boom vinden.
Er viel meer twijfelachtigs op te tekenen. De man was niet alleen ‘dieetgoeroe’, maar werd ook ‘dokter Frank’ genoemd, door zowel de interviewers als zijn opponent – en één keer zelfs door hemzelf. Niet gewoon ‘meneer’ of desnoods ‘dokter’ en dan zijn achternaam, maar ‘dokter Frank’, alsof hij al jaren bij je over de vloer komt, je ouders heeft geëuthanaseerd en de navelstreng van je kinderen doorgeknipt. Veilig. Vertrouwd. De doctor Phil van de Lage Landen: dokter Frank.
Hij liet zich dat graag aanleunen: het zou hem een zorg zijn dat het, uit de monden van zijn interviewers en tegenstrever, ironisch zou kunnen worden geïnterpreteerd – heel misschien soms een klein beetje met enige kwade wil: als er maar over ‘dokter Frank’ werd gesproken. Begrijpelijk.
Onbegrijpelijk: dat journalisten zo kritiekloos meegaan in dergelijke op niets gebaseerde positieve zelf-framing.
