Het bestaat nog: zonder tongue in cheek, dubbele agenda met dubbele bodem, neiging tot ironie, parodie, satire of camp ‘mevrouw’ zeggen. De Taaldokter hoorde een volwassen man refereren aan vrouwen die hij niet goed kent als ‘mevrouwen’.
Eerder constateerde de Taaldokter dat het gebruiken van ‘mevrouw’ (of ‘meneer’ of ‘de heer’, vooral als dat wordt voorafgegaan door het aanwijzend voornaamwoord ‘die’ of ‘deze’) vaak een – al dan niet bedoeld – denigrerend effect heeft. Overigens net zoals de aanspreekvorm ‘heer’.
Deze man nu vertelde dat hij een ‘mevrouw’ ontmoette, sprak met een ‘mevrouw’, en iets meemaakte met deze ‘mevrouw’. Dus niet de aanmatigende vocatief ‘mevrouw!’, niet het quasi-beleefde maar eigenlijk het tegenovergestelde suggererende ‘deze mevrouw’, niet het ambtelijk-politiek-juridisch correcte ‘mevrouw’; hij verwijst gewoon, zoals hij dat vroeger geleerd heeft, naar meisjes, juffrouwen en dames met ‘mevrouw’.
De Taaldokter vindt dat getuigen van een behartigenswaardig, vanzelfsprekend respect. En het is vooral merkwaardig dat dit zo opvallend is.
