De Taaldokter bezocht de avant-gardetentoonstelling in het Van Goghmuseum; leuk, een beetje beperkt – maar die bijschrijften! Wie verzint die toch?
Het begon hiermee, over de best aardige foto’s:
‘Een sterke dynamiek’ – scheer je toch weg! En die ‘schaduwpartijen’ (vgl. ‘rotspartijen’ en ‘waterpartijen’ uit reiscatalogi, maar ook ‘maatregelensets’ uit overheidscommunicatie) die de foto ‘een grafische kwaliteit’ verlenen, dat is wel erg abstract zeg. Maar we gingen gewoon door.
Toen kwam dit:
O, ‘men’ spreekt hier van een shaped canvas? Mooi. En het schilderij is bevrijd. Ook goed. En daarmee lijkt het dus niet meer op een kunstwerk ‘als venster’. O. Ja, want dat was het dus hè. Met uitzicht op ‘de illusionaire wereld’. Hmm. Gelukkig zijn de abstracte lijnen en geometrische vlakken in gesprek. Ja? Jazeker, met elkaar. Binnen de totaalvorm.
Al op weg naar de uitgang viel de blik van de Taaldokter toen ook nog op een aankondiging van het nieuwe Stedelijk Museum:
Daar domineert ‘een gesloten volume’. Toen mocht hij gelukkig weer naar huis. Bijschriften bij kunstexposities: het blijft behelpen.
