De Taaldokter krijgt wekelijks een krantje in de bus van het Amsterdamse stadsdeel Oost, dat huis-aan-huis wordt verspreid. Het staat bol van de bekende, onnodig borstklopperige overheidsretoriek, die – en daar gaat het om – vaak vervat is in buitengewoon hermetische taal. En dat is raar, want wie aan zelfpromotie doet (niet onnodig, want die stadsdelen lijken spoedig te verdwijnen) wil begrepen worden. Of niet?
De eerste kolommen van dit periodiek reppen van stadsdeelvertegenwoordigers die in de buurt gaan kijken. Dit noemt het stadsdeel ‘expedities’, en het gebeurt natuurlijk samen met ‘professionals’ (spreek uit: ‘pfessials’). Vanzelfsprekend creëert dit ‘samen optrekken’ ‘meerwaarde’ om een ‘kloof’ te dichten’ en ‘de ‘eigen kracht van mensen in te zetten’, zodat zij kunnen ‘deelnemen aan de samenleving’.
De esoterische, ouderwets paternalistische en tegelijk volslagen fantiesieloze terminologie maakt bijna dat je het niet meer wilt, ‘deelnemen aan de samenleving’. Een geval van OverheidsOnzinGenerator.
